Psychologowie zastanawiali się od dawna, jak inteligencja
wpływa na powodzenie w życiu. Chcąc na to pytanie, amerykański psycholog Terman
rozpoczął w 1921 r. badanie ludzi wybitnie inteligentnych (wysokie IQ) i ich
potomstwa.
Okazało się, że inteligencja, co prawda pomaga w osiągnięciu
sukcesu w życiu, ale go nie gwarantuje. Równie ważne są, bowiem czynniki poza intelektualne: zdrowie psychiczne, stałość emocjonalna, dobre stosunki z
innymi ludźmi.
Stwierdzono wręcz, że wysoka inteligencja może utrudniać
życie ze względu na niemożność przystosowania się społecznego. Może ona
doprowadzić chociażby do izolacji wśród rówieśników. Dopiero niedawno stworzono
pojęcie inteligencji emocjonalnej, a psychologowie uznali, że to konieczny
warunek osiągnięcia życiowego sukcesu.
Za wysokie IQ uważa się, przekraczające 140. IQ, to nic
innego, jak iloraz inteligencji, czyli globalny wskaźnik poziomu rozwoju
umysłowego jednostki, uzyskiwany przy testowym badaniu inteligencji. W każdej
populacji średni iloraz to 100. A wartości większe lub mniejsze mówią o
odchyleniach na plus lub na minus od przeciętnej.
Można ustalić standardowe kategorie inteligencji, zgodnie ze
skalą używaną choćby w Polsce. Np.:
- 69 i poniżej – opóźnienie umysłowe,
- 70 – 79 – na granicy normy,
- 80 – 89 – poniżej przeciętnej,
- 90 – 109 – przeciętna,
- 110 -119 – powyżej przeciętnej,
- 120 – 129 – wysoki,
- 130 i powyżej – bardzo wysoka.
IQ powyżej 136 osiąga 2 % członków społeczeństwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz